قال رسول الله صلی الله علیه و آله : طوبى لِمَن طالَ عُمرُهُ وَ حَسُنَ عَمَلُهُ فَحَسُنَ مُنقَلَبُهُ … [ بحارالأنوار، ج 66، ص 400، ح 95 / آمالی ص 111 ]

 طول عمر نعمتی است از سوی خدای متعال مشروط بر این که با حُسنِ عمل (و کار نیک) همراه باشد. فرصتی برای انسان است تا بتواند فراورده های بیشتری را از ساعات عمر برای زندگیِ جاوید و دائم خود کسب بکند. در دعای شریف مکارم الاخلاق می فرماید : وَ عَمِّرْنِی مَا كَانَ عُمُرِی بِذْلَةً فِی طَاعَتِكَ؛ عمر طولانی ، آن وقت مطلوب است که مبذولِ طاعت الهی باشد… اما اگر بنا باشد که از ساعات عمر ما شیطان استفاده بکند و ما بشویم آلت دستِ شیطان ، این عمر هرچه کوتاه تر باشد بهتر است. نتیجه این حُسن عمل : فَحَسُنَ مُنقَلَبُهُ است . این هم نکته بسیار مهمی است که عملِ ما ، در کیفیتِ زندگی کردنِ ما تاثیر می گذارد در کیفیتِ رفتنِ ما و در آن چیزی که به سمت آن خواهیم رفت. عاقبت بخیری که ما این قدر در باره اش دعا می کنیم و حرف می زنیم ، می شنویم و می گوییم ، این عاقبت بخیری بخش مهمی مربوط است به عمل ما ، که اگر عمل ، عملِ بدی بود دنباله خودش عاقبتِ سوء را می آورد… (بنا بر این) کیفیّتِ رفتن ما از این مرز زندگی و مرگ ، مرز دنیا و آخرت ، کیفیّت رفتنِ ما موکول است به کیفیّت عمل ما ؛ خوب عمل بکنیم ، خوب حرکت خواهیم کرد. بد عمل بکنیم، آن جا عاقبتِ بدی گریبان ما را خواهد گرفت.

[ شرح حدیث از امام خامنه ای مدظلّه العالی در مقدمه درس خارج ، تاریخ 11 / 3 /93]

عنِ الصّادقِ جعفرِ بنِ محمدٍ علیهِماالسّلام قالْ لَیسَ یَتْبَعُ الرَّجُلَ بعدَ موتِهِ مِنَ الاَجر اِلّا ثَلاثَ خِصال صَدَقَةٌ أجْراها فی حَیاتِه فَهِیَ تَجری بَعدِ موتِه و سُنَّةُ هُدًی سَنَّها فَهِیَ یُعمَلُ بِها بَعد موتِه وَ وَلَدٌ صالِحٌ یَسْتَغْفِرُ لَه . / الامالی شیخ صدوق، صفحه‌ی 87

 وقتی که دست ما از این دنیا که دار عمل است کوتاه شد، هیچ اجری نمی‌توانیم برای خودمان دست‌وپا کنیم و تدارک ببینیم مگر از سه ناحیه؛ که این هم مربوط می شود به همین نشأة دنیایی، لکن اجری است که جریان دارد. [اول] صدقه‌ی جاریه؛ یک وقت شما پولی را به کسی می‌دهید ، این صدقه است. گاهی پولی را صرف ایجاد یک بنیادی، یک نهادی می‌کنید که پی در پی و پشت سر هم سود می‌دهد، سود آن متوقف نیست و منقطع نمی‌شود. این صدقه‌ی جاریه است.[دوم] سنت هدایتی که آن را پایه‌گذاری کند و بنا بگذارد. یک کار خوبی را در جامعه باب کنیم . این گفتمان سازی ها که گفته می شود ( و تاثیر مثبتی بر افکار عمومی می گذارد ) از این جمله است که هر کسی بعد از شما به آن سنت عمل کند اجر و ثوابش به شما به صورت نو به نو می‌رسد. و [سوم] فرزند صالحی تربیت بکنید که برای شما طلب مغفرت بکند از خدای متعال بعد از رفتن شما. بعضی از بچه‌ها هستند که پدرها، مادرها جانشان را هستی‌شان را آبرویشان را مالشان را صرف این بچه‌ها می‌کنند، بعد از اینکه پدر از دنیا رفت یک فاتحه هم برای پدر نمی‌خوانند؛ یک طلب مغفرت هم برای پدر نمی‌کنند؛ اصلاً یادشان نمی‌آید؛ یادشان هم بیاید قضایا نقل می‌کنند نه این که از خدای متعال برای او طلب مغفرت کنند. آن بیچاره آن چیزی که احتیاج دارد این است که شما از خدا برای او طلب مغفرت بکنید، طلب رحمت بکنید. به این احتیاج دارد. پدر و مادرهایتان را فراموش نکنید. در دعای شریف صحیفه‌ی سجادیه یکی از چیزهایی که حضرت از خدای متعال طلب می‌کنند این است که « توفیق بده من بعد از هر نمازی آنها را دعا کنم.» یعنی این یکی از توفیقات الهی است.

[ شرح حدیث از امام خامنه ای مدظلّه العالی در مقدمه درس خارج ، در تاریخ 5/03/93 ]

بسم الله الرحمن الرحیم
حدیث:
فی الکافی عن الصادق (ع)  فی التّوراه مكتوب ، یا بن آدم! تفرّغ لعبادتی أملأ قلبك غِنیً، و لا أكلك الی طلبك. و عَلَیَّ أن أَسُدَّ فاقتك و أملأ قلبك خوفا منّی ، و ان لا تفرّغ لعبادتی ، أملأ قلبك شغلا بالدّنیا ، ثُمَّ لا أسد فاقتك، و أكِلكَ الی طلبك  در تورات نوشته شده است: ای پسر آدم! خودت را وقف عبادت من كن تا دلت را از بی نیازی آكنده سازم و تو را به خواسته ات وا نگذارم; و بر من است كه درِ نیازمندی را به روی تو ببندم و دلت را از ترس پر كنم. اگر خود را وقف عبادت من نسازی، دلت را از گرفتاری به دنیا پر كنم، سپس در نیاز را به رویت نبندم و تو را به خواسته ات وا گذارم.

شرح حدیث از امام خامنه ای ( مدظله العالی)
یکی از مجموعه های کلمات ائمه (ع) که خیلی هم پر مغز و پر معناست کلماتی است که از تورات انجیل نقل می کنند که شاید اینها در تورات وانجیل کنونی هم نباشد لکن نشان دهنده ی احاطه ی علمی این بزرگواران به کتب آسمانی است. فرمود : در تورات این طور مکتوب است : خودت را متفرّغ برای عبادت کن «تفرّغ لعبادتی» به این معنا نیست که همه ی کارهای دیگر را کنار بگذار ، بلا شک این نیست ؛ چون تعالیم دینی را با هم و کنار هم باید دید ، نمی خواهد بگوید کسب نکن ! تحصیل علم نکن ! به امور خانوادگی و تربیت فرزندان و مسائل زناشویی نپرداز! فقط عبادت کن ! بلا شک این نیست ، واین را هرگز توصیه نکردند.پس «تفرّغ لعبادتی» یعنی وقت فراغتی هم برای عبادت بگذار ! زمانی را از شبانه روز خود برای عبادت انتخاب کن ! چیز دیگری را در این زمان با عبادت مخلوط نکن ! ما گاهی نماز می خوانیم در حال نماز مشغول محاسبات دنیایی یا علمی هستیم ، این درست نیست . نمازت نماز باشد ، سحر برای تفرّغ للعباده است اینکه اینقدر به سحر خیزی و عبادت نیمه شب تکیه شده است چون آن وقت انسان فارغ است ، پس وقتی که برای عبادت معین می کنی وقت فارغی باشد ، این کار را بکن تا اینکه من دل تو را از غنا وبی نیازی سر شار کنم ، دل وقتی بی نیاز باشد جیب خالی انسان را فقیر و محتاج نمی کند . اگر دل فقیر وگدا شد جیب پر هم انسان را غنی نمی کند .می گوید دلت را پر می کنم ، سر شار می کنم از غنی و تو را موکول به طلبت نمی کنم ، تا روزی تو به قدر طلب تو باشد ، هر مقدار تلاش کنی همان قدر روزی بدست بیاوری . اگر از تلاشت ، کاسته شد روزیت کم بشود ، اگر تفرّغ در عبادت من داشتی روزی تو را به راحتی می رسانم و علیَّ ان أسدّ فاقتک ، بر عهده ی من است که فاقت تو فقر و نیاز تو را برطرف کنم ، و دل تو را از خوف و خشیت خود سرشار کنم که این بزرگترین امتیاز است که قلب انسان سرشار از خشیت عظمت الهی باشد. اگر چنانچه فراغ برای عبادت بدست نیاوری نتیجه اش این می شود دل تو را از اشتغال به دنیا پر می کتم ، وقتی انسان عبادتش را هم به تفکر درباره ی مسائل مادّی و دنیوی و شخصی و هوس ها و آلودگی ها آلوده کرد ، نتیجه اش این است که دل انسان بیشتر طالب دنیا میشود و مشغول به دنیا می شود خاصیت و طبیعت کار ما این است که هر چه در جهت خیر و صلاح حرکت کنیم آمادگی ما برای حرکت در این راه بیشتر خواهد شد ، عکسش هم همین طور است.«الشافی صفحه 518»

منبع :درس خارج ، دوشنبه 26/1/87

عن رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وآله، قال: أعبَدُ الناس مَن أقامَ الفرائِض و اَسْخَی النّاس مَن اَدَّی زکاةَ مالِه و اَزهَدُ النّاس مَن اِجتَنَبَ الحرام و اَتقَی الناس مَن قالَ الحق فی ما لَهُ و علیه (الامالی شیخ صدوق، صفحه‌ی 72 )

 می‌فرماید أعبَد [مردم] این است؛ عابدترین (مردم) کسی است که فرائض را به جا می‌آورد. بعضی‌ها حرص و شوقی نشان می‌دهند به بعضی از مستحبات که خب فی‌نفسه در جای خود خوب است؛ اما همراه است با بی‌اعتنایی به واجبات؛ منطق شرع این را نمی‌پسندد و قبول ندارد. آنچه که در درجه‌ی اول اهمیت است فرائض است. این هم همین‌جور، سخی‌ترین مردم آن کسی است که زکات مال را می‌دهد؛ در مقابل آن کسانی است که پول خرج می‌کنند اما آنچه که بر آنها واجب است، آن را ادا نمی‌کنند؛ این سخاوت نیست. همچنین کسی که خمس بر او واجب است، خمس مالش را نمی دهد ،اما به فلان خیریه و … کمک میکند این را شارع مقدس نمی خواهد.

پارساترین مردم (نیز) آن کسی است که از حرام اجتناب کند و الاّ اگر انسان از بعضی زخارف دنیوی و جلوه‌های دنیا انسان اجتناب می‌کند و دامن خودش را برمی‌چیند که این فی‌نفسه خوب است لکن از گناهانی اجتناب نمی‌کند! این فرد زاهد نیست. و پرهیزگارترین مردم هم آن کسی است که حق را بگوید؛ در جایگاه حق بایستد؛ حرف حق بزند؛ چه آن حرف حق گفتن یا جای حق ایستادن،به نفعِ او تمام بشود یا به ضرر او باشد.

[ شرح حدیث از امام خامنه ای مدظله العالی در مقدمه درس خارج ، 14/2/93 ]