عن رسول‌الله صلی‌الله‌علیه‌وآله، قال: أعبَدُ الناس مَن أقامَ الفرائِض و اَسْخَی النّاس مَن اَدَّی زکاةَ مالِه و اَزهَدُ النّاس مَن اِجتَنَبَ الحرام و اَتقَی الناس مَن قالَ الحق فی ما لَهُ و علیه (الامالی شیخ صدوق، صفحه‌ی 72 )

 می‌فرماید أعبَد [مردم] این است؛ عابدترین (مردم) کسی است که فرائض را به جا می‌آورد. بعضی‌ها حرص و شوقی نشان می‌دهند به بعضی از مستحبات که خب فی‌نفسه در جای خود خوب است؛ اما همراه است با بی‌اعتنایی به واجبات؛ منطق شرع این را نمی‌پسندد و قبول ندارد. آنچه که در درجه‌ی اول اهمیت است فرائض است. این هم همین‌جور، سخی‌ترین مردم آن کسی است که زکات مال را می‌دهد؛ در مقابل آن کسانی است که پول خرج می‌کنند اما آنچه که بر آنها واجب است، آن را ادا نمی‌کنند؛ این سخاوت نیست. همچنین کسی که خمس بر او واجب است، خمس مالش را نمی دهد ،اما به فلان خیریه و … کمک میکند این را شارع مقدس نمی خواهد.

پارساترین مردم (نیز) آن کسی است که از حرام اجتناب کند و الاّ اگر انسان از بعضی زخارف دنیوی و جلوه‌های دنیا انسان اجتناب می‌کند و دامن خودش را برمی‌چیند که این فی‌نفسه خوب است لکن از گناهانی اجتناب نمی‌کند! این فرد زاهد نیست. و پرهیزگارترین مردم هم آن کسی است که حق را بگوید؛ در جایگاه حق بایستد؛ حرف حق بزند؛ چه آن حرف حق گفتن یا جای حق ایستادن،به نفعِ او تمام بشود یا به ضرر او باشد.

[ شرح حدیث از امام خامنه ای مدظله العالی در مقدمه درس خارج ، 14/2/93 ]