کلید «بیت المقدس» همیشه نزد حضرت سلیمان ـ علیه السّلام ـ بود و به احدی غیر از خودش اعتماد نمی‌کرد، شبی آن جناب،‌ کلید را برداشته خواست درب را باز کند،‌ از قضا باز نشد از طایفه جن و انس استمداد گرفت، نتیجه‌ای نگرفت. بی‌اندازه غمگین و ناراحت شد و گمان کرد که خداوند او را از بیت المقدس منع فرموده است، در این بین، پیرمردی که به عصای خود تکیه کرده و از رفقاء و هم نشینان حضرت داوود ـ علیه السّلام ـ «پدر حضرت سلیمان» بود به حضور آن حضرت آمده و عرض کرد: چرا غمگین می‌باشی؟ سلیمان نبی علیه السلام فرمود: باز کردن این خانه بر من و بر یاران من از جن و انس مشکل شده است. پیرمرد گفت : آیا تعلیم ندهم به تو کلماتی را که پدرت در حال افسردگی می‌خواند و خداوند رفع غم او می‌کرد؟ سلیمان: بگو ای پیرمرد. پیرمرد به حضرت سلیمان گفت بگو: اللَّهُمَّ بِنُورِكَ اهْتَدَيْتُ، وَبِفَضْلِكَ اسْتَغْنَيْتُ، وَبِكَ أَصْبَحْتُ وَأَمْسَيْتُ ذنوبی بین یدیکَ، اَستغفرکَ و اَتوب اِلَیک یا حنّانُ یا منّانَ. یعنی خداوندا ! به نور تو هدایت شدم، و به فضل تو بی‌نیاز شدم، و به یاری تو صبح و شام کردم، گناهان من نزد تو است، طلب آمرزش از درگاهت می‌کنم و به تو بازگشت می‌نمایم، ای خدای مهربان و منّت گذارنده. حضرت سلیمان این کلمات را خواند، ناگاه درب باز شد.

[پندهای جاویدان ،محمدی اشتهاردی ، ص 168-169 ]