بدان که از براى عجب (و خود پسندی)…(که یکی از مهلکات است درجاتی است و درجه ای ) که از همه بالاتر و هلاکش بیشتر است، حالى است که انسان‏‎‎‏ در قلب خود بر ولىّ نعمت خود منّت گذارد. گمان کند که به واسطۀ ایمان او در مملکت حق‏‎ ‎‏ وسعتى یا در دین خدا رونقى پیدا شد؛ یا به واسطۀ ترویج او از شریعت یا ارشاد و‏‎ ‎‏هدایت او یا امر به معروف و نهى از منکر او یا اجراى حدود یا محراب و منبرش به دین‏‎ خدا رونقى بسزا داده؛ یا به واسطۀ آمدن در جماعت مسلمین یا به پا کردن تعزیۀ‏‎ ‎‏حضرت ابى عبدالله الحسین، علیه السلام، رونقى در دیانت حاصل شد که به سبب‏‎ ‎‏آن بر خدا و بر سیّد مظلومان و بر رسول اکرم، صلى الله علیه و آله، منّت دارد. هر‏‎ ‎‏ چند اظهار این معنى نکند، در دلش منت مى گذارد. و از همین باب است‏‎ ‎ منت گذارى بر بندگان خدا در امور دینیّه. مثل آنکه در دادن صدقات واجبه و مستحبه‏‎ ‎‏و در دستگیرى از ضعفا و فقرا بر آنها منت گذارى کند. گاهى این منت گذارى‏‎ ‎‏ مخفى است حتى بر خود انسان.

[ امام خمینی –ره- ،چهل حدیث ، حدیث سوم در باب عجب